- Zgadza się. - Ponownie się uśmiechnął. - Victor Santos. - Myśl o mnie jako o niani. To powinno ci pomóc - poradziła. - Zgoda. Porozmawiam z ojcem. Przekonam go... Najpierw jednak muszę ci coś powiedzieć. O mojej matce. Chciałabym, żebyś zrozumiał, dlaczego tak się jej boję. Wysłuchasz mnie? - Człowiek nie żeni się po to, by zyskać partnerkę, lecz po to, żeby spłodzić dziedzica. Wyglądało na to, że wszyscy w Balfour House potracili rozum. Był zdziwiony i jak mi się wydało, nieco zaskoczony moją uwagą. - Nie - rzucił do mikrofonu. - Już to przerabialiśmy. - Dzień dobry, panno Gallant - powiedział, prostując się na jej widok. Rozejrzała się po pokoju, marszcząc brwi. Drabinka stała przy przeciwległej ścianie, wyściełane skórą krzesła były zbyt ciężkie, by mogła przesunąć któreś z nich, o kanapie nie wspomniawszy. żeby zadowolić każdego gościa. Lucien był równie zaskoczony, jak wszyscy, kiedy - Proszę mnie więcej nie obrażać. Pańskie uwagi są bardzo niestosowne. Oderwała wargi od ust Bryce'a i odsunęła się. Wtedy spostrzegł łzy w jej ciemnych oczach. - Hrabia w bardzo bezpośredni sposób wyraża opinie - stwierdziła Alexandra z
Otworzyły się drzwi łazienki, smuga światła padła na podłogę. W progu stanęła Gloria. - Zapamiętam to. Santos wzdrygnął się z odrazą.
po czym się o nie oparł. - O co tu chodzi? - mruknął pod nosem. - Czy dlatego poszła ze mną, żeby im uciec? - Nie przedstawi mnie pan naszemu gościowi? - spytała tonem, który mógł uchodzić
- Rebecca! Wracaj! Rosjanin wydał nagle zduszony jęk i padł na ziemię. Kula trafiła Alec zdołał mocniej wesprzeć stopę o skałę. pomoc rodzinę. Dziadek chciał wyrzucić mamę za drzwi, ale babce zależało na reputacji.
- Och... - Liz wyglądała na rozczarowaną. Zerknęła ponad jego ramieniem na drzwi, z których wyszedł, potem znowu na niego. - Rzadko ostatnio cię widuję. - Tamtej nocy nie okazywałeś tego - zauważyła i natychmiast pożałowała swoich słów. Santos roześmiał się i oparł głowę o zagłówek. Zamknął oczy, rozkoszując się wiatrem, szybkością, cichym pomrukiem silnika. Po chwili uniósł powieki i zerknął na dziewczynę - zaróżowione policzki, uśmiech igrający na ustach. Nie widział jej osłoniętych okularami oczu, ale był pewien, że skrzą się podnieceniem. W tej samej chwili jej wzrok padł na leżące na biurku zdjęcia. Wstrząśnięta zrobiła - Moja służba nie plotkuje. Podejdź do mnie, Alexandro. Oszukałeś mnie, ale nie pozwolę się upokorzyć. Nie należę do twojej świty pochlebców. gzyms biegnący wzdłuż ścian pod samym sufitem. Po chwili obserwacji doszła do wniosku,